Naar de grote stad

 

Dit weekend was ik in Lyon voor een Yoga workshop met Philippe de Fallois. Een heel pittige yoga, veel ademen, de rug strekken en stevige asana´s. Er waren alleen yoga docenten en het is ook niet de yoga die ik zelf doorgaans geef maar ik vind het wel een uitdaging.

Toen ik 20 jaar was woonde ik een jaar in Lyon en maakte heel wat mee van het stadsleven. Ik ben er nu niet meer aan gewend en voel me echt zo´n boerinneke van buten. Was ik ook nog eens mijn pincode vergeten omdat ik mijn betaalpas nooit meer gebruik. Wij betalen hier in Frankrijk namelijk nog met cheques maar blijkbaar moeten ze daar in de grote stad niks van hebben want daar kon ik niet mee betalen. Dan merk je ook gelijk weer hoe vaak je in de stad je portemonnee moet trekken, zelfs als je even naar de wc moet.

Ik bezocht het museum van de automaten in het oude Lyon, terugdenkend aan de musicerende aapjes bij V&D: alles wat beweegt trekt de aandacht en trekt dus klanten. Ja dat is zo, als er ergens een tv aan staat en dat is meestal het geval als je hier bij de mensen thuiskomt, dan kan ik mijn ogen er niet vanaf houden. Het museum was vermakelijk en leerzaam. Door middel van bewegende poppen wordt het leven in Frankrijk uitgebeeld: de druivenoogst, de Franse keuken, de klokkenluider van de Notredame, de zijde industrie van Lyon. Het hele museum gonst van de piepende en krakende mechaniekjes. In een tafereel dat meerdere schilderijen van Millet uitbeeldde zag ik “les Glaneuses” . Ik vroeg wat dat was want ik kende het woord niet: het is in het Nederlands “een arenlezer, iemand die achter de korenmaaiers, in de tijd dat er nog met de zeis werd geoogst, aanliep en de aren (halmen) die waren gevallen alsnog meenam. Lezen is een verouderd woord voor verzamelen, zoeken” aldus wikipedia.

In de stad passeerde mij een kleurrijke, luidruchtige optocht, er werd reclame gemaakt voor een groot nieuw te openen winkelcentrum voor nog meer koopmogelijkheden. Groots werd er uitgepakt: slagwerk, dansers, steltlopers en een reuze ijsbeer die net echt leek. Mijn zintuigen werden al snel overprikkeld, vooral de rook was erg onaangenaam. Ik zocht het oude Lyon weer op, weg van de jachtige, drukke koopjessfeer, ik had immers geen geld, en geen werkende bankpas meer. En daar bevindt zich dit miniatuurtje ergens op een muur van de ellenlange trappen naar La Fouvière: een venster naar een weids landschap, als je er even naar kijkt voel je weer de eindeloze ruimte in en om je heen. (zie ook blogbericht van oktober 2010)