Ons emigratieverhaal
Een kort verhaal over hoe het is om naar Frankrijk te emigreren, ik heb dit geschreven in 2011 dus het een en ander is wel veranderd, de kinderen zijn volwassen en het huis uit maar we wonen hier nog steeds met plezier!
Ik sta om kwart voor 7 op, maak de houtkachel aan, doe 3 zonnegroetjes op mijn yogamat, dek de tafel en ga met mijn zoon Igor van bijna 13 jaar 10 minuutjes mediteren. Om kwart voor 8 gaat hij op de fiets naar de schoolbus, ik geef de kippen eten. De zon komt bijna op en de oostelijke horizon kleurt diep roze, ik sta even stil en zie hoe de kale eikenboom zwart afsteekt tegen de kleurrijke achtergrond.
Wanneer de zon 's avonds weer ondergaat, nu al om half 6 in deze periode van het jaar, het is 3 weken voor kerst, kan er buiten niets meer gedaan worden, het wordt aardedonker maar dan is de sterrenhemel een ware attractie, een moment om nog even tot rust te komen met een biertje op een stoel voor het huis. Zo vind ik Ron bijna iedere avond. Is het volle maan dan kun je vanuit ons huis tot aan het dorp kijken, het hele landschap wordt dan verlicht door een zachte grijze glans. De maan kan zoveel licht geven dat je zelfs kleuren kan zien.
Na de dagelijkse gang naar de p.c. verzorg ik mijn pony's, ga in de tuin werken, geef 3 x per week yoga les, bereid het eten en doe het huishouden. Ik geef ook nog wel eens Franse les aan een Nederlander uit de buurt. Op dinsdag ga ik met Arjenne, een Nederlandse vriendin op haar Haflingers rijden in de bossen, we blijven meestal zo'n 2 à 3 uur weg. Op woensdag ga ik naar de markt in Montmarault, drink koffie in Bar Central met Louis, de plaatselijke imker, kom heel veel dorpsgenoten en andere bekenden tegen en ik leg een bezoekje af aan de bibliotheek. Op vrijdag ga ik naar een Hatha Yoga les in Chantelle samen met vriendinnen en 's avonds komt Nikola weer terug uit de "grote stad" Montluçon. Hij gaat daar naar het Lyceum en verblijft van maandag tot vrijdag in het internaat. Ik heb het helemaal niet moeilijk gehad met zijn afwezigheid want hij vindt het heerlijk om constant leeftijdsgenoten om zich heen te hebben en voelt zich daar prima. Het versnelt wel het proces van losmaken van het ouderlijk huis en ik vind het inderdaad wel erg rap gaan. Ik woon hier heerlijk in Frankrijk met mijn gezin maar welk gezin, over 3 jaar gaat ook Igor naar het internaat....Straks alleen met Ron?
Ron, de grote motor achter het hele reilen en zeilen van Brénazet. Toen ik met Ron en kinderen naar Frankrijk ging emigreren vroegen mensen vaak naar mijn twijfels en dat soort gevoelens. Die had ik niet want ik was met Ron en met hem zou ik nog wel naar de Noordpool emigreren. Ron is een heel veelzijdige man, hij kan alles maken en ziet het hele leven als een uitdaging, hij is positief, vol humeur en weet zelfs in het Frans de meest stoïcijnse boer, met kiespijn, aan het lachen te maken. Er zijn ook dingen die hij niet kan maar die dingen kan ik! Ik heb Frans gestudeerd en als jonge dame bracht ik heel veel tijd door in Frankrijk en met Fransen dus mijn kennis van de Franse taal is heel gedegen en een groot voordeel. Maar Ron kan een huis bouwen, hij heeft ons huis in een stal gebouwd, hij heeft in het voormalige woonhuis van de boerderij drie gites ingericht, sanitair voor de camping gemaakt, een zwemvijver aangelegd, 3 luxe tenten op het achterterrein van vlonders, meubels, en sanitair voorzien en nu bouwt hij een robuuste blokhut. Alles zelf kunnen opbouwen en onderhouden is wel nodig of er moet veel geld voor worden betaald.
Ron heeft Brénazet in 2000 gekocht, hij is 8 jaar lang iedere schoolvakantie bezig geweest om het bewoonbaar en geschikt te maken voor verhuur. In juni 2008 emigreerden wij. Op dat moment waren 2 gîtes, appartementen in de boerderij klaar en werden al een aantal jaren redelijk verhuurd. Het camping sanitair was gebruiksklaar en de camping begon die zomer een beetje te draaien. Op 13 oktober 2008 was onze woning klaar en installeerden wij ons in ons nieuwe thuis.
Die eerste tijd was zeker verre van gemakkelijk. Wat kwamen wij tegen? Mijn grootste probleem betrof het Franse schoolsysteem. Wanneer je een beetje om je heen vraagt aan Nederlanders in Frankrijk hoor je heel vaak dat de kinderen het de eerste tijd op school moeilijk hebben. Mijn kinderen waren 9 en 13 jaar en hebben het zeker 1 jaar erg moeilijk gehad. In Nederland gingen zij naar de Rudolf Steiner school in Haarlem waar ze het allebei erg naar hun zin hadden. De overgang was gigantisch. Van een Vrije school naar een gewone school in Nederland is een grote overgang. Van een Nederlandse school naar een Franse school is misschien wel een nog grotere overgang. Ik weet dat het zwaar voor ze is geweest en ik heb er zelf ook veel moeite mee gehad. Ik wilde ze 's ochtends niet meer naar de schoolbus brengen want dan moest ik zo huilen als ik dat lachende koppie van Igor achter het raampje zag, zwaaiend naar mama... Daar gaan ze weer naar de gevangenis waren mijn sombere gedachten.
Gelukkig, het is allemaal goed gekomen, kinderen zijn zo flexibel, daar kunnen wij nog wat van leren.
Ron's grootste zorg was geld en hij vond het eerste jaar daarom niet gemakkelijk. Maar beiden waren we erg gelukkig om hier te mogen wonen. De redenen voor emigratie naar Frankrijk waren: dichter bij de natuur, ruimte om ons heen, minder vervuiling, minder lawaai en stress, veel wandelen, pony's en eigen kippen, zoveel mogelijk eten uit eigen tuin. Onze verwachtingen kwamen meer dan uit. De rust die in je daalt hoe langer je hier woont is iets wat je je van te voren niet voor kan stellen. Iedere dag opnieuw genieten wij en zijn wij dankbaar.
Missen wij Nederland? Nee helemaal niet maar Ron mist soms wel zijn vrienden. Gelukkig komen ze regelmatig langs en Ron reist zo nu en dan naar Nederland omdat de wasmachines er goedkoper zijn en ook marktplaats ons van allerlei voorziet. Hij geniet er dan van om even met zijn goede vrienden, die hem ook altijd heel veel hebben gesteund in dit project, lekker de kroeg in te duiken. Hier heeft hij ook wel contacten en ook al spreekt hij niet zo heel goed de taal, hij maakt gemakkelijk contact. Ook hebben wij een goede vriend, imker Louis, een heel aparte Fransman want hij heeft zichzelf Nederlands geleerd! Voor mij is de Franse taal noch de Franse mentaliteit een belemmering; ik ben er mee opgegroeid. Wij hebben ook contact met Nederlanders in de buurt maar vooral met de Nederlanders, Leo, Rob en Arjenne, in ons dorp Vernusse. In het seizoen komen er veel Nederlandse gasten op Brénazet en wij ontmoeten zulke fijne mensen! Zij kiezen voor Brénazet om dezelfde redenen waarom wij hier zitten en het contact is dan ook gemakkelijk en verwarmend! Dus voor de Nederlanders hoef ik niet terug naar Nederland, ze komen naar ons.
Graag tot ziens op Brénazet!
Ron en Mariken
Ik sta om kwart voor 7 op, maak de houtkachel aan, doe 3 zonnegroetjes op mijn yogamat, dek de tafel en ga met mijn zoon Igor van bijna 13 jaar 10 minuutjes mediteren. Om kwart voor 8 gaat hij op de fiets naar de schoolbus, ik geef de kippen eten. De zon komt bijna op en de oostelijke horizon kleurt diep roze, ik sta even stil en zie hoe de kale eikenboom zwart afsteekt tegen de kleurrijke achtergrond.
Wanneer de zon 's avonds weer ondergaat, nu al om half 6 in deze periode van het jaar, het is 3 weken voor kerst, kan er buiten niets meer gedaan worden, het wordt aardedonker maar dan is de sterrenhemel een ware attractie, een moment om nog even tot rust te komen met een biertje op een stoel voor het huis. Zo vind ik Ron bijna iedere avond. Is het volle maan dan kun je vanuit ons huis tot aan het dorp kijken, het hele landschap wordt dan verlicht door een zachte grijze glans. De maan kan zoveel licht geven dat je zelfs kleuren kan zien.
Na de dagelijkse gang naar de p.c. verzorg ik mijn pony's, ga in de tuin werken, geef 3 x per week yoga les, bereid het eten en doe het huishouden. Ik geef ook nog wel eens Franse les aan een Nederlander uit de buurt. Op dinsdag ga ik met Arjenne, een Nederlandse vriendin op haar Haflingers rijden in de bossen, we blijven meestal zo'n 2 à 3 uur weg. Op woensdag ga ik naar de markt in Montmarault, drink koffie in Bar Central met Louis, de plaatselijke imker, kom heel veel dorpsgenoten en andere bekenden tegen en ik leg een bezoekje af aan de bibliotheek. Op vrijdag ga ik naar een Hatha Yoga les in Chantelle samen met vriendinnen en 's avonds komt Nikola weer terug uit de "grote stad" Montluçon. Hij gaat daar naar het Lyceum en verblijft van maandag tot vrijdag in het internaat. Ik heb het helemaal niet moeilijk gehad met zijn afwezigheid want hij vindt het heerlijk om constant leeftijdsgenoten om zich heen te hebben en voelt zich daar prima. Het versnelt wel het proces van losmaken van het ouderlijk huis en ik vind het inderdaad wel erg rap gaan. Ik woon hier heerlijk in Frankrijk met mijn gezin maar welk gezin, over 3 jaar gaat ook Igor naar het internaat....Straks alleen met Ron?
Ron, de grote motor achter het hele reilen en zeilen van Brénazet. Toen ik met Ron en kinderen naar Frankrijk ging emigreren vroegen mensen vaak naar mijn twijfels en dat soort gevoelens. Die had ik niet want ik was met Ron en met hem zou ik nog wel naar de Noordpool emigreren. Ron is een heel veelzijdige man, hij kan alles maken en ziet het hele leven als een uitdaging, hij is positief, vol humeur en weet zelfs in het Frans de meest stoïcijnse boer, met kiespijn, aan het lachen te maken. Er zijn ook dingen die hij niet kan maar die dingen kan ik! Ik heb Frans gestudeerd en als jonge dame bracht ik heel veel tijd door in Frankrijk en met Fransen dus mijn kennis van de Franse taal is heel gedegen en een groot voordeel. Maar Ron kan een huis bouwen, hij heeft ons huis in een stal gebouwd, hij heeft in het voormalige woonhuis van de boerderij drie gites ingericht, sanitair voor de camping gemaakt, een zwemvijver aangelegd, 3 luxe tenten op het achterterrein van vlonders, meubels, en sanitair voorzien en nu bouwt hij een robuuste blokhut. Alles zelf kunnen opbouwen en onderhouden is wel nodig of er moet veel geld voor worden betaald.
Ron heeft Brénazet in 2000 gekocht, hij is 8 jaar lang iedere schoolvakantie bezig geweest om het bewoonbaar en geschikt te maken voor verhuur. In juni 2008 emigreerden wij. Op dat moment waren 2 gîtes, appartementen in de boerderij klaar en werden al een aantal jaren redelijk verhuurd. Het camping sanitair was gebruiksklaar en de camping begon die zomer een beetje te draaien. Op 13 oktober 2008 was onze woning klaar en installeerden wij ons in ons nieuwe thuis.
Die eerste tijd was zeker verre van gemakkelijk. Wat kwamen wij tegen? Mijn grootste probleem betrof het Franse schoolsysteem. Wanneer je een beetje om je heen vraagt aan Nederlanders in Frankrijk hoor je heel vaak dat de kinderen het de eerste tijd op school moeilijk hebben. Mijn kinderen waren 9 en 13 jaar en hebben het zeker 1 jaar erg moeilijk gehad. In Nederland gingen zij naar de Rudolf Steiner school in Haarlem waar ze het allebei erg naar hun zin hadden. De overgang was gigantisch. Van een Vrije school naar een gewone school in Nederland is een grote overgang. Van een Nederlandse school naar een Franse school is misschien wel een nog grotere overgang. Ik weet dat het zwaar voor ze is geweest en ik heb er zelf ook veel moeite mee gehad. Ik wilde ze 's ochtends niet meer naar de schoolbus brengen want dan moest ik zo huilen als ik dat lachende koppie van Igor achter het raampje zag, zwaaiend naar mama... Daar gaan ze weer naar de gevangenis waren mijn sombere gedachten.
Gelukkig, het is allemaal goed gekomen, kinderen zijn zo flexibel, daar kunnen wij nog wat van leren.
Ron's grootste zorg was geld en hij vond het eerste jaar daarom niet gemakkelijk. Maar beiden waren we erg gelukkig om hier te mogen wonen. De redenen voor emigratie naar Frankrijk waren: dichter bij de natuur, ruimte om ons heen, minder vervuiling, minder lawaai en stress, veel wandelen, pony's en eigen kippen, zoveel mogelijk eten uit eigen tuin. Onze verwachtingen kwamen meer dan uit. De rust die in je daalt hoe langer je hier woont is iets wat je je van te voren niet voor kan stellen. Iedere dag opnieuw genieten wij en zijn wij dankbaar.
Missen wij Nederland? Nee helemaal niet maar Ron mist soms wel zijn vrienden. Gelukkig komen ze regelmatig langs en Ron reist zo nu en dan naar Nederland omdat de wasmachines er goedkoper zijn en ook marktplaats ons van allerlei voorziet. Hij geniet er dan van om even met zijn goede vrienden, die hem ook altijd heel veel hebben gesteund in dit project, lekker de kroeg in te duiken. Hier heeft hij ook wel contacten en ook al spreekt hij niet zo heel goed de taal, hij maakt gemakkelijk contact. Ook hebben wij een goede vriend, imker Louis, een heel aparte Fransman want hij heeft zichzelf Nederlands geleerd! Voor mij is de Franse taal noch de Franse mentaliteit een belemmering; ik ben er mee opgegroeid. Wij hebben ook contact met Nederlanders in de buurt maar vooral met de Nederlanders, Leo, Rob en Arjenne, in ons dorp Vernusse. In het seizoen komen er veel Nederlandse gasten op Brénazet en wij ontmoeten zulke fijne mensen! Zij kiezen voor Brénazet om dezelfde redenen waarom wij hier zitten en het contact is dan ook gemakkelijk en verwarmend! Dus voor de Nederlanders hoef ik niet terug naar Nederland, ze komen naar ons.
Graag tot ziens op Brénazet!
Ron en Mariken
Mooi log! Prachtig raak beschreven. Mooie eerlijke aansprekende stijl
BeantwoordenVerwijderenDank je wel voor al je leuke reacties op mijn blog.
VerwijderenIk lees je voor het eerst, goed die mooie ervaringen te lezen. Ik kom terug ;-)))
BeantwoordenVerwijderenSimongroet