Goechala trek in Sikkim

In 1990 heb ik in mijn eentje een trek in Nepal in de Himalaya gemaakt en dat was de meest mooie ervaring in mijn leven. Toen Ron en ik in November naar India gingen, wilde ik graag eens zoiets doen samen met Ron. We hadden een vlucht naar Sikkim geboekt. 10 dagen, dat leek ons genoeg om ook een kleine trek te maken. Als je ooit van plan bent om zoiets te doen, bereid je dan goed voor en ga niet zoals wij gewoon naar Sikkim om er vervolgens maar te zien wat de mogelijkheden zijn.

Sikkim ligt ingeklemd tussen Nepal en Buthan en ten noorden grenst het aan Tibet. Totaal anders dan de rest van India lijkt het eigenlijk meer op Tibet of Buthan. Het is er schoon en Sikkim is de eerste Indiase staat die volledig biologisch is. Sikkim heeft zich bij India aangesloten om niet door China te worden opgeslokt zoals Tibet. We moesten een apart inreisvisum maken, geldig voor 2 weken. Ook Indiërs van buiten Sikkim hebben zo'n visum nodig en mogen in Sikkim geen land of onroerend goed kopen. De natuur is overweldigend en de hoofdstad Gangtok is mooi en gezellig.

Gangtok by night

Daar arriveerden wij na een lange busreis vanaf het vliegveld Bagdogra in West Bengalen. Als we het hadden geweten, hadden we gebruik kunnen maken van de helikopterservice. De goedkoopste helikoptervlucht ter wereld, een enkele reis kost ongeveer 50€. Met de bus of een jeep (shared taxi) doe je over enkele tientallen kilometers een halve dag. De wegen zijn meestal erg slecht. Dus zijn 10 dagen eigenlijk te kort met zoveel reistijd. Het was in Gangtok dat wij een piepklein reisbureautje binnenliepen om een korte trek te boeken. We hadden uitgerekend dat we 6 dagen hadden. We hadden geluk, er was nog een Indiër die mee wilde en we konden diezelfde dag nog vertrekken.

Om 5 uur wordt het donker in de bergen in deze periode van het jaar en rijdt niemand meer over de kronkelende bergwegen maar wij waren pas om 3 uur vertrokken vanuit Gangtok met een personenauto en reden dus door het donker. We kregen een lekke band, ook dat nog...  Maar uiteindelijk arriveerden we dan om 7 uur 's avonds in Yuksom, west Sikkim. De volgende morgen vertrokken wij, Ron, Mariken en Hemant met gids, porter, koeienjongen en 3 Jaks op weg naar de hoogste bergtop van India en de derde hoogste bergtop van de wereld. Niet dat we die bergtop gingen beklimmen! Vanuit Dzongri was een excursie in de vroege ochtend naar Dzongri top en een vanuit het basiskamp Thangsing naar de Goechala Pass voor een prachtig zicht op de Kanchenjunga.

2 yaks droegen de bagage, verder een gids, een porter en een koeienjongen

Ron

Hemant

Mariken

Omdat we onze trek in 5 of 6 dagen wilden doen, moest er flink worden doorgestapt. De eerste dag 12 kilometer en zo'n 1000 meter stijgen. We kwamen aan in Bakhim. Ik viel gelijk op "bed": een yogamatje... Gelukkig hadden we goede slaapzakken meegekregen, echt dons en warm. Ook gelukkig dat een vriend ons dons jasjes had aangeraden, het koelde na zonsondergang  af tot het vriespunt en nog hoger in de bergen tot ver beneden het vriespunt. Hemant was minder gelukkig. Hij had zich laten adviseren door de Indiase Decathlon. Slechte jas, nog slechtere slaapzak, hij heeft geen oog dicht gedaan gedurende alle nachten in de berghutten.

Bakhim (1e nacht)

Bakhim

Bakhim hoogte: 2743m

Onderweg naar Dzongri

De volgende dag waren het 14 kilometer en opnieuw meer dan 1000 m stijgen. Dzongri ligt op 4060 meter. Ja natuurlijk was dat gruwelijk zwaar ! Maar we deden het, ik weet ook niet waar ik de kracht vandaan haalde. In Dzongri sliepen we weer op een yoga mat, erg oncomfortabel en ik was intussen snipverkouden. De avond was wel gezellig want er was een kachel bij de bewoners waar we ons mochten opwarmen en we dronken "bamboe", een gefermenteerd drankje in een bamboe beker met een bamboe rietje dat echt lekker smaakte, een soort slappe warme wijn.

De volgende ochtend in Dzongri 

In de ochtend  voor zonsopgang, dus in het donker, ging de excursie naar boven naar Dzongri top om het eerste licht op de berg te zien. Godzijdank ben ik niet mee gegaan want het was een regelrechte ramp. De gids rende naar boven en vervolgens was het hele gezelschap 3 kwartier te vroeg boven. het was ijskoud en er stond een hele harde wind. Ze wisten niet waar ze het moesten zoeken en Ron en Hemant zijn in een kuil gaan liggen om maar niet in de wind te hoeven staan. Natuurlijk waren ze er niet op gekleed, Ron had geen handschoenen alleen sokken om zijn handen. en Hemant's jas liet alle kou en wind door. Maar hier zijn dan de foto's van Ron, met veel moeite genomen, zijn handen waren te koud om de telefoon correct te bedienen.

De volgende dag was heel gemakkelijk vergeleken met de vorige dagen, ongeveer 6 kilometer lopen en weinig niveau verschil. Genoten van het prachtige uitzicht. Ik heb aan het eind van dit verhaal een serie grote foto's geplaatst, ze spreken voor zich.

Onze derde nacht brachten we door in Thangsing.  Er woonde een bewaker die een vuurtje maakte in zijn hutje zonder schoorsteen. Het plafond was glimmend zwart van de teer, wij hielden het niet lang vol en gingen na een het avondeten maar direct op onze matjes, in onze slaapzakken. Vanaf dit basiskamp hadden we een prachtig uitzicht op de Kanchenjunga en een andere berg die door de daar aanwezige "watchman", kijkend door Ron's fantastische verrekijker, liefkozend drakenkop werd genoemd. 

Thangsing in de ochtend

Vanuit het basiskamp was het overal een mooi uitzicht op de top

Watchman mag even door Ron's verrekijker naar de bergtop kijken

Ik vond het zicht op de bergtoppen door die verrekijker voldoende en ook Ron zag af van de excursie naar het Goechela viewpoint. Hemant is samen met de gids om half 2 opgestaan en heeft de monstertocht volbracht. Om 9 uur waren ze terug. Onderweg hadden ze niets gegeten: knettergek. Hemant was kapot maar ook de gids was stuk, een jonge gids van 22 jaar, daaraan weten wij zijn tamelijk roekeloze beslissingen. Voor meer foto's van de Kanchenjunga kun je deze link volgen. Hieronder volgen een paar foto's van Hemant: 

Kanchenjunga bij zonsopgang

                       

Hemant met gids

Op de heenweg waren we een groepje tegengekomen die de terugweg in één dag zouden doen. Leek me bijna onmogelijk, de meeste treks waren minimaal 8 dagen, soms 10 of zelfs 12. Wij zouden nog 2 nachten minimaal in de bergen moeten slapen en dat idee trok ons niet bepaald aan: de nachten waren lang, koud en de yogamatjes lieten je niet langer dan een half uur op een kant slapen. We waren alle drie zeer gemotiveerd om zo snel mogelijk weer naar beneden te geraken om in een echt bed te kunnen slapen en om een douche te mogen nemen! We besloten dezelfde dag naar de iets lager gelegen hut bij de rivier te gaan: Kukchurung. Vandaaruit was het mogelijk om de 27 kilometer te lopen tot het hotel maar voor de zekerheid zouden de Yaks ons opwachten bij de Tshoka trekkershut. We moesten namelijk wel voor 5 uur, voor donker, beneden zijn.

Naar Kukchurung was ongeveer 3 kilometer dalen

Op weg naar Kukchurung, het huis bij de rivier

De rivier bij Kukchurung

Het huis ligt voorbij de brug in de mist

Brug bij het huis

Die avond maakte de gids stiekum voor ons een vuur, we namen warme stenen mee onze slaapzak in

Alle deelnemers van onze trek de ochtend voor vertrek 

De terugweg ging gedeeltelijk via een andere route, begroeid met wilde rododendrons  Dat moet een prachtig gezicht zijn als ze in bloei staan. Wij zagen vooral ijspegels.

Rododendrons

We haalden rond één uur Tshoka. Daar aten we onze ingepakte lunch: een pakje rijst, een gekookt ei, een gekookte aardappel en een stuk appel. Het lopen ging goed, ook al was het niet alleen maar dalen, het was toch stukken gemakkelijker dan de heenweg en we hadden natuurlijk minder last van de ijle lucht. We waren positief gestemd en ervan overtuigd dat we op tijd beneden zouden aankomen.

Tshoka

We hebben het gered. Bij de uitgang van het natuurpark werden we ingehaald door de yaks, het zal en uur of 4 zijn geweest. Om 5 uur precies, het begon al donker te worden, liepen we het hotel binnen. De douche was goddelijk, de nacht in bed ook en met de spierpijn viel het wel mee behalve wanneer ik de trap op moest naar mijn kamer. Na dit avontuur, is het nooit meer koud, zijn de bedden nooit te hard en is een wandeling nooit vermoeiend. 

Ingehaald door de yaks

Hieronder volgen nog enkele mooie foto's van onze tocht. Veel kijkplezier en als je vragen of opmerkingen hebt kun je ze hieronder achterlaten.